Recenzja: "Dziewczyny z Hex Hall" Rachel Hawkins

Tytuł: Dziewczyny z Hex Hall

Autor: Rachel Hawkins

Wydawnictwo: Otwarte

Data wydania: 2010-09-06

Tom: I

ISBN: 978-83-7515-122-0

Objętość: 304

Cena: 32,90

Moja ocena: 6/10 pkt.

Szufladka: Ciekawa.

Magia. Czarownice. Elfy, wilkołaki, zmiennokształtni. Pomyślałaby, kto - świat rodem z „Harry’ego Potttera”. Zabierając się za „Dziewczyny z Hex Hall” tak właśnie myślałam. Po kilku rozdziałach ośmieliłam się nawet wyrobić sobie, jako takie zdanie – niekoniecznie pozytywne, ale mimo to czytałam dalej.

Książka opowiada historię Sophie – szesnastoletniej dziewczyny, która w wyniku niezapanowania nad miłosnym zaklęciem, zostaje skazana do szkoły Hekate Hall, – w której musi zostać aż do swoich osiemnastych urodzin. Na pierwszy rzut oka jest to pewnego rodzaju poprawczak dla wiedźm i innych magicznych stworzeń, lecz po bliższej styczności czytelnik ma wrażenie, że to po prostu dalekie do ideału odwzorowanie Hogwartu. W Hex Hall Sophie nie próżnuje – już w kilka dni udało jej się zdobyć więcej wrogów, niż ktokolwiek przez całe swoje życie. W dodatku okazuje się, że nic nie wie ani o swoim pochodzeniu, ani o magii. Oczywiście, żeby tego było mało na jej drodze pojawia się zabójczo przystojny chłopak i jego słodka, acz upierdliwa dziewczyna, która wraz ze swoim sabatem zrobi wszystko, by zniszczyć Sophie…

Książkę zdobyłam dzięki jednej z wymian. Zabierałam się do niej przez dłuższy czas, a mimo to coś mi mówiło, żeby jej nie czytać. Ale koniec końców po nią sięgnęłam. Przeczytałam ją w zasadzie kilka godzin (z przerwami), lecz ogólnie rzecz biorąc przez większość powieści byłam zawiedziona. Nawet bardzo. Co prawda autorka pisze bardzo ciekawym językiem, rozdziały są krótkie, acz treściwe, to mimo wszystko… No cóż. Według mnie jej styl pozostawia sobie wiele do życzenia. Wciąż miałam nieodparte wrażenie, że czytam nie powieść młodzieżową, a raczej jeden, wielki fanfick rodem z „Harry’ego Pottera” i „Władcy Pierścieni”. Za dużo tutaj porównań do innych znakomitych powieści, a za mało indywidualizmu, przez co książka zwyczajnie nie porywa. Spodziewałam się po niej czegoś lepszego. Naprawdę. Niekiedy wszystko wydawało mi się bardzo ciekawe, a niekiedy wręcz nieprawdopodobne i dziecinne. Elfy płaczące skrzydłami? Oko? Latające miotły? No dobrze, to ostatnie jeszcze jestem w stanie zrozumieć, bo to akurat jeden z podstawowych atrybutów czarownic, więc nie dziwota, że większość go wykorzystuje. Ale reszta?

Przykro mi było czytając historię Sophie, że jest tak nierealna – żeby nie powiedzieć naciągana. I jakim wielkim moim zdumieniem był fakt, że przez ostatnie pięćdziesiąt stron akcja nareszcie nabrała niesamowitego tempa i tego, czego było mi potrzeba – oryginalności. Gdyby całość była, jak te ostatnie kilka rozdziałów to przyznaję, że zachwycałabym się nią i wychwalała ponad inne powieści. A tak mogę tylko powiedzieć, że fakt faktem jest ciekawa. Z początku nudzi i jest przewidywalna, ale koniec końców nieziemsko intryguje. Zwłaszcza finał.

Będąc w połowie pierwszego tomu, miałam w głowie nieodparta myśl, że po jej skończeniu za nic nie ruszę kontynuacji. Jednak, gdy dobrnęłam do końca, postanowiłam dać tej serii jeszcze jedną szansę i z nadzieją, że druga część okaże się tak wspaniała, jak końcówka pierwszego, postanowiłam przy najbliższej nadarzającej się okazji ją przeczytać. Jeśli więc chcecie poczytać pewnego wieczora coś lekkiego, lecz z zaskakującym finałem, to jest to z pewnością powieść dla Was!