Recenzja: "Delirium" Lauren Oliver

Tytuł: Delirium

Autor: Lauren Oliver

Wydawnictwo: Otwarte - Moondrive

Data wydania: 2012-04-18

Tom: I

ISBN: 978-83-7515-156-5

Objętość: 360

Cena: 32,90

Moja ocena: 8/10 pkt.

Szufladka: Godna polecenia

Miłość. Dopada każdego z nas. Prędzej czy później. Chwyta w swoje macki, niekiedy potrafi wręcz człowieka opętać. To właśnie ona powoduje różne, dziwne zachowania i wydarzenia. Jest dobrodziejstwem, ale i piętnem. Zależy tylko od tego, jak się na nią patrzy. Niezależnie od wszystkich strasznych rzeczy, do których doprowadza - każdy jej pragnie.  Bo w końcu jak można żyć bez miłości? W czasach głównej bohaterki ten światopogląd się jednak racjonalnie zmienia. Nie ma już miłości, a tylko „amor deliria nervosa” – straszna choroba. Przerażająca i bardzo niebezpieczna. Przynajmniej tak jest postrzegana, przez co wywołuje lęk u każdej żyjącej osoby. Również u Leny – głównej bohaterki powieści Lauren Oliver pt. „Delirium”.

Gdy ją poznajemy jest na pozór zwykłą nastolatką. Niczym się od nas nieróżniącą - lecz to tylko pozory. Dziewczyna nie może się doczekać swoich kolejnych urodzin. Nie, dlatego, że zależy jej na ekstra prezentach, czy też niezapomnianej imprezie. Nie może się doczekać tego dnia, ponieważ to właśnie wtedy przeprowadzony zostanie na niej zabieg, po którym już nigdy się nie zakocha. Już nigdy nic nie poczuje, zwłaszcza tego cudownego ciepła rozchodzącego się na widok ukochanej osoby. Stanie się kolejną osobą, która żyje z dnia na dzień od tak. Zostanie jej wybrany, a raczej narzucony chłopak, przez komisję ewaluacyjną, z którym weźmie ślub i założy rodzinę. Dla nas to się wydaje dziwne, dla nich zaś – normalne. I nic by się takiego nie stało, gdyby Lena nie poznała Alexa – chłopaka, który nie ma zamiaru rezygnować z tak zbawiennego uczucia, jakim jest miłość do drugiej osoby. I to właśnie dzięki niemu zaczęła widzieć świat z zupełnie innych barwach, jednak tamtejszy „rząd” nienawidzi, gdy ktoś im się sprzeciwia…

„Życie nie jest życiem, jeśli się przez nie tylko prześlizgniesz. Wiem, że jego istota polega na tym, by znaleźć rzeczy, które mają znaczenie, i trzymać się ich, walczyć o nie i nie odpuścić.”

Przyznaję, że książka zaciekawiła mnie jeszcze na długo przed jej polskim wydaniem. Zwłaszcza po przyrównaniu jej do fenomenalnych moim zdaniem „Igrzysk Śmierci”. Dlatego tez, gdy tylko podchwyciłam ja w swoje ręce, tak zaczęłam czytać. Jakże wielkim dla mnie szokiem był fakt, że książka nijak nie wzbija się ponad wyżyny wspomnianej przeze mnie już powieści, a co gorsze – bardzo ciężko było mi przebrnąć przez sam początek, który mnie znużył i poniekąd zniechęcił do dalszego czytania. Bądź, co bądź, nigdy nie potrafię od tak porzucić już zaczętej książki, toteż zabrałam się za jej kontynuowanie. Jest takie powiedzenie: „nie oceniaj książki po okładce”. W tym przypadku mogłabym się pokusić o stwierdzenie „nie oceniaj książki po pierwszych 100 stronach”.

„Delirium” po mimo swojego trudnego początku, koniec końców staje się coraz ciekawsza z każda stroną i faktycznie potrafi czytelnika wciągnąć. Bardzo spodobało mi się podejście do tematyki – zwłaszcza, że chyba nie ma powieści, w której miłość byłaby ukazano, jaka straszliwa choroba, która może popaść w epidemię, gdy tylko władze państwa pozwolą na zbyt wielka „samowolkę”. Poza tym duży plus za okładkę – jak dla mnie nie dość, że niekonwencjonalna, to w dodatku idealnie dobrana do tematyki powieści. Fabuła, mimo, że z początku strasznie nużąca, to mimo wszystko ciekawa i dobrze zgrana. Gdybym miała się czegoś uczepić, to na pewno głównej bohaterki, która dla mnie była zbyt monotonna, oraz momentami aż za bardzo przewidywalna. Za to postać Alexa po prostu mnie oczarowała – ogółem za samo bycie i przedstawienie go takim, jaki został przedstawiony. Ale to tylko moje odczucia. Kolejny minus – i chyba już ostatni – to, to, iż „Delirium” zostało przedstawione, jako niepokojący thriller. Jak dla mnie, to żaden z niego thriller, czy takowo podobne. Co, jak co, ale do tego gatunku powieści nigdy bym tej książki nie przydzieliła. Właściwie, to nawet by mi przez myśl nie przeszło, by to zrobić.

Ogółem książka warta polecenia. Z zastrzeżeniem, że początek może się wydawać ciężki, to mimo to radzę się nie zrażać. Ja sama bardzo chętnie sięgnę po kontynuację, by móc się dowiedzieć, jak dalej potoczą się losy bohaterów. Właściwie to na mój gust mało, komu by się ona nie spodobała, a gdyby tak było, to dana osoba musiałaby być niezłym krytykiem – i w dodatku bardzo wymagającym. Na koniec mogę tylko dodać, że bardzo się cieszę, że się nie zraziłam do niej i koniec końców ja wręcz „pochłonęłam”, bo przeżycia i odczucia, jakie się we mnie budziły w trakcie czytania są naprawdę warte zapamiętania – a co ważniejsze, naprawdę dają do myślenia.

Za możliwość odkrywania na nowo cudu miłości dziękuję Moondrive, oraz Wydawnictwu Otwarte!