Recenzja: "Drżenie" Maggie Stiefvater

Zawzięłam się i postanowiłam dodać jeszcze jedną recenzję, bo wiem, że przez najbliższy tydzień, czy dwa mogę nie mieć na to szansy (bądźmy optymistami i uznajmy, że tydzień). Na koniec tego odrobinę pochmurnego dnia (przynajmniej w Poznaniu) przedstawiam wam recenzję "Drżenia", która oderwała mnie od ponurego i melancholijnego leżenia w łóżku i wpatrywania się w sufit. 

Tytuł/Cykl: "Drżenie"
Autor: Maggie Stiefvater
Tom: 1
Wydawnictwo:Wilga
Rok wydania: 2011-05-16

Pierwsza część trylogii. Ukazana w 34 krajach. Sprzedano prawa do filmu. Ponad 40 tygodni widniała na liście bestsellerów New York Timesa. Z początku ma się wyobrażenie, jakby ten opis dotyczył "Harry'ego Pottera, czy "Zmierzchu". Nic bardziej mylnego. Dzisiaj światem zawładnęło "Drżenie" Maggie Stiefvater.

Maggie Stiefvater, niby młoda pisarka, a już wstrząsnęła światem literatury. Pisarską przygodę rozpoczęła serią książek o wróżkach, których pierwsza z nich nosi tytuł "Lament" wydana w lutym tego roku w Polsce. Mimo, że powieść "Drżenie" wydano już w roku 2009, u nas jest jedną z najświeższych nowości.

Gdy tylko spojrzałam na okładkę, pomyślałam, że mam do czynienia z kopią pani Meyer. Okładka skromna, ale dobitna. Chwilę później zaczęłam się zastanawiać, czy aby przypadkiem nie jest to coś na krój "Dziewczyny w czerwonej pelerynie", ale odrzuciłam ten pomysł. W końcu tego ekranizacja już jest. Jeśli bym miała jednak stwierdzić, czy mi się podoba, czy też nie to miałabym mieszane uczucia. Z jednej strony da się na niej zawiesić oko. Z drugiej zaś... czegoś mi w niej brakuje. Może to dlatego, że jest tak dużo bieli przechodzącej w delikatny błękit?. Ale ogólnie ładna. Jeśli się dłużej zastanowić i nad nią podumać, to nawet można się szarpnąć i powiedzieć, że bardzo. Ale przecież okładka, to nie wszystko, prawda?

Ważna jest przede wszystkim treść. A jeśli chodzi o fabułę, to tutaj jest ona naprawdę wciągająca. Mam kilka pozycji na swojej półce, które wprost mną zawładnęły i już wiem, że "Drżenie" od dziś do nich dołączy. Może i jest to opowieść o wilkołakach. Może i jak w większości książek pojawia się tutaj wątek miłosny, poświęcenia, przyjaźni, czy nawet okrucieństwa. Może... ale mimo to książka różni się od pozostałych. Wszystko zaczyna się, gdy w miasteczku Mercy Falls chłopiec ginie zagryziony przez wilka. Tymczasem Grace, sama jako dziecko zaatakowana przez sforę i cudem uratowana. W dodatku codziennie pod domem widuje wilka o złotych oczach. Od tego momentu nie może przestać o nich myśleć. Jak to w książkach bywa tak i tutaj okazuje się, że to jej przyjaciel - przewidywalne? Możliwe, ale za to pozostałe wątki z ich obecnością już nie zawsze. Niektórzy uważają, że książka jest pisana pod wzór "Zmierzchu" pani Meyer. Ja tak nie uważam. Tutaj wszystko kręci się inaczej. W dodatku fabułę podzielono jak gdyby na relacje zarówno Grace, jak i Sama. Każdy z rozdziałów posiada nie tylko numerację, ale i to, kto jest narratorem, oraz... co może się wydawać dziwne - podanie temperatury otoczenia. Z początku nie wiedziałam jaki ma ona sens, ale zagłębiając się coraz dalej zrozumiałam, że ma ona wielkie znaczenie w powieści - dzięki niej można obserwować "wilczą naturę" Sama. W zależności od niej można stwierdzić, jak ciężko wilkowi będzie wrócić do ludzkiej postaci.

Książka od początku do końca stawia człowieka w niepewności. Dodaje czasem dreszczyku podniecenia, który pojawia się wtedy, gdy człowiek nie może się wprost doczekać co dalej, ale i są momenty, które przyprawiają nie tyle w smutek, co w zadumę nad ludzkim losem. Jest tutaj wszystko, coby się chciało zobaczyć - miłość, przyjaźń, ale i samotność, czy problemy rodzinne. Potrzeba akceptacji i posiadania autorytetu, a przede wszystkim mówi o nas samych. Nie wiem. Możliwe, że nie każdy znajdzie tutaj odwzorowanie swojego charakteru. Ja znalazłam - ale należy pamiętać, że zawsze byłam dość specyficzna =).

Jeśli już napomknęłam o charakterach to muszę coś powiedzieć o samych bohaterach. Cóż, co tu dużo mówić. Jak dla mnie są wykreowani bardzo realistycznie. Nie przesadnie, ale i nie za ogólnie. Po prostu w sam raz. Nie ma tutaj żadnych "przesłodzonych" opisów i nad wyraz wywyższających. Oczywiście nie obyło się tutaj też bez "złych charakterów", które dodają pikanterii i złośliwego losu. No, ale w końcu od tego są.

Autorka wykreowała własny świat. Świat, w którym człowiek może oderwać się od wszystkiego, co złe i uprzykrzające nam realistyczne życie (ja na przykład zapomniałam, że jestem chora). Naprawdę. Język i styl prosty, bez udziwnień, lecz mimo wszystko oryginalny. Wszystko napisane lekko, ale i realistycznie. Uczucia bohaterów przekazane w sposób, który od razu przemawia do czytelnika. A cała reszta? A cała reszta dodaje książce smaczku na tyle, że nie można się od niej oderwać.

Jedyne co mi pozostało to zachęcić wszystkich do tej znakomitej lektury, której przyznaję 10/10 punktów. Ja mogę tylko żywić nadzieje na szybka kontynuację, ponieważ już się nie mogę doczekać, jak potoczą się dalsze losy bohaterów i co najważniejsze: "Jak to się wszystko zakończy?". Naprawdę polecam wszystkim! Nie tylko fanatykom zmierzchu, wilkołaków, czy zwykłych fantastów, ale każdemu z osobna i wszystkim zarazem. Nie ważny wiek, nie ważna płeć, czy cokolwiek innego. To jest powieść, którą każdy mól książkowy powinien mieć w swojej biblioteczce.

Książka otrzymałam od wydawnictwa Wilga za którą szczerze dziękuję.